Een drukke week!

Hoi Nederlanders:)

De afgelopen tijd is er weer ontzettend veel gebeurd. Het is wel een lang verhaal geworden, dus ga er maar goed voor zitten!

Deze week ben ik op de Maternity geweest. Hier liggen zwangere vrouwen die moeten bevallen.
De 1e dag begon al lekker fanatiek met een keizersnede, waarop nog een paar ‘normale’ bevallingen volgden.
‘Normaal’ is hier niet helemaal van toepassing. Ik heb me de ogen uitgekeken, want de zwangere vrouwen mogen van de verpleegkundigen niet klagen/schreeuwen of een ander geluid maken. Dat maakt namelijk de andere vrouwen bang voor de bevalling…
Ook worden de onderzoeken vaak zonder enig pardon, of zonder uitleg zomaar uitgevoerd. En wanneer de patiënt dan niet meewerkt, krijgen ze te horen dat ze moeten luisteren... Ik dacht echt bij mezelf… luisteren?? Maar er word niks gezegd! Ook wordt er nauwelijks waarde aan privacy gehecht.
Ondanks dat ik hier een ontzettend groot cultuurverschil merk op de afdeling, is het ook heel bijzonder. Dat er zo’n klein compleet mensje uit iemand kan komen!

Een bevalling die ik niet snel vergeet is de volgende.
Er was een vrouw die op de normale manier haar kindje zou krijgen. Ik stond samen met nog een student te kijken naar wat de verpleegkundige voor controles deed. Een andere student moest haar bloeddruk opmeten, terwijl de verpleegkundige wegliep. Geen probleem zou je denken, totdat we een heel raar geluid hoorden van onder de dekens. De andere student tilde de dekens op en keek me met super grote ogen aan. Wat bleek, de vrouw was bevallen! Met 1 pers was het kindje eruit gefloept. Echt ongelooflijk!
Nadat ik al die moeizame bevallingen had gezien, had ik voor mezelf besloten echt niet aan kinderen te beginnen, veels te pijnlijk! Maar goed, zo kan het dus ook…
Gelukkig was de verpleegkundige er vlug bij. Omdat ik het dichtste bij het kindje stond, heeft ze me uitgelegd wat ik allemaal moest doen. Pas later besefte ik dat ik de eerste zorg heb verleend aan een piepklein jongetje. Ik vond het echt superleuk om te doen!

Gisteren ben ik met Merle en Renate op de Maternity geweest. Vol goede moed gingen we er naar toe. Daar aangekomen was het ontzettend rustig.
De rust werd op slag verstoord door 2 dieven. Ja, heus!
Er waren 2 vrouwen/meiden op de afdeling gekomen. Ze kwamen op bezoek. Ze zagen er een beetje sjofel en arm uit, maar dat zie je hier wel meer. Niets verontrustends dus.
Het gebeurde allemaal heel snel, maar op een gegeven moment ging een horde verpleegkundigen de 2 vrouwen te lijf. Ze werden letterlijk het gebouw uitgewerkt.
1 Van de vrouwen ging een verpleegkundige te lijf, maar deze liet zich niet kennen en pakte de vrouw bij de arm en zette haar zonder pardon buiten.
Echt een sensatiemomentje. Eigenlijk best hard, want ik zou niet weten wat ze er zouden moeten stelen, zoveel is er niet.

Verder hebben we vorige week verschillende aidsklinieken bezocht. We zijn in Central Hospital, (half privé ziekenhuis en half van de staat) Katutura Hospital (waar wij werken, is van de staat) en een Katutura Clinic (kliniek, ook van de staat) geweest.
De verschillen zijn behoorlijk groot. Met name het verschil in de privacy voor de patiënten. Zo is er in Central Hospital veel meer privacy dan in het Katutura Hospital waar wij werken.
De Katutura Clinic stond in de Katutura wijk. Hier komen echt de armste mensen, maar de kliniek is verder goed uitgerust.
Daar komt bij dat de materialen die ze gebruiken voor bijv. voorlichting erg duidelijk en goed zijn. (Dat is iets wat ik niet verwacht had.)
Je kunt zien dat deze mensen echt proberen het grote aids aantal in Namibië terug te dringen.
En ik vind dat ze super goed op weg zijn!

Afgelopen weekend was het tijd voor een keer wat anders. Samen met Evelien, Renate en Merle ben ik naar Okahandja geweest. Ongeveer 70 km ten noorden van Windhoek.
Hier hadden we een superrelaxte accommodatie. (Ronde huisjes met bed en wastafel.)
Natuurlijk hadden we ons goed voorbereid op het weekend. Zo hadden we spaghetti met een sausje en groenten ingeslagen.
Merle en Evelien wilden onze luxe maaltijd wel verzorgen…
Jammer genoeg was de campingkeuken niet voorbereid op onze komst. Het enige wat we konden vinden waren 2 aangekoekte pannen en 3 messen…
Uiteindelijk hebben we 4 lepels weten te bemachtigen van de baas en zijn we lekker gaan lepelen uit de pan:)!

We hadden de 1e dag gepland om naar de Von Bach Dam te gaan. Een super grote dam met een stuwmeer. Het water uit het meer word gezuiverd, om vervolgens als drinkwater in Windhoek te worden gebruikt.
Nadat we binnen waren, waren we aan het overleggen waar we ons zouden settelen voor die dag. Plots kwamen er 2 broers, Jacko en Pieter, aan. We mochten wel met hen meerijden naar de Camp-place. Daar gingen ze zelf naartoe.
Zij hebben ons die dag op sleeptouw genomen. Zo hebben ze ons de Van Bach Dam van binnen laten zien. Ik had echt het idee dat ik in het Rioolrat van Hellendoorn was…
Jacko en Pieter sprongen uiteindelijk van de dam af… op 10 meter hoogte...
Ik ben niet zo’n held en de andere meiden voelden er ook niet zoveel voor om deze grote duik te nemen... Zo’n 20 meter verderop zagen we wel een trapje, dat leek ons iets beter.
Achteraf gezien had ik beter kunnen springen…
…Op blote voeten door het gras, met glas en stekels eerst 20 meter lopen... pijnlijk... om vervolgens van een ijzeren trap, die gloeiend heet was van de zon, naar beneden te dalen… pijnlijk... en dan nog 10 meter over hete stenen het water in, waar vissen zwommen van een halve meter lang... totaal niet prettig…
Maar, we hebben het overleefd!

Die avond konden we met Jacko en Pieter mee braaien. Er kwamen nog wat familieleden bij. Al met al een gezellige boel.
Na de braai, wilden ze ons ook wel hun plaatselijke kroeg laten zien.
Hartstikke leuk natuurlijk! De kroeg noemden ze de Big Five.
Ik zal het kort omschrijven:
Country muziek, dronken mensen van 40+, aantal jaren terug in de tijd, stijldansen, blauwe tenen (niet die van mij hoor!) en veel gelachen.
Heel apart en totaal anders dan bij ons thuis, maar ontzettend leuk om een keer mee te maken.

De volgende dag mochten we met de familie mee jagen op 1 van de boerderijen. De familie van Jacko en Pieter beheert 7 boerderijen. Echt onwijs groot, met heel veel grond.
Jagen is het niet helemaal geworden, maar we hebben wel op blikjes geschoten. Verder hadden we 4 quads mee, waar we echt op zijn gaan racen.
Door het zand, prikkelbosjes en het gras, alles was vies. Super vet alleen het wegrijden viel een beetje tegen. Ik had af en toe ff een duwtje nodig:P
We zijn ook nog ’s avonds gaan rijden. Ik reed voorop met Renate, geen flauw idee waar ik langs moest dus... gewoon rechtdoor dacht ik... Hoor ik na afloop dat dat niet helemaal de bedoeling was. In het gebied waar ik ons doorstuurde bleek een jachtluipaard rond te lopen, die al eerder iemand had aangevallen... Oeps…
Het is maar goed dat ik dat niet voor de tijd wist, anders was ik nooit op de quad gestapt!

De familie was echt super gastvrij. We hebben afgesproken nog een keer langs te komen om buiten te slapen onder de sterrenhemel en ze nemen ons nog een keer mee naar een andere boerderij om daar dan echt te gaan jagen... ik ben benieuwd!

Als laatste wil ik nog wat vertellen over Monica’s Soupkitchen.
Dinsdag zijn Femke, Tamara en ik bij haar geweest.
Monica is een vrouw die zich ontfermd over zo’n 80 kinderen uit Katutura.
Ze kookt elke dag een grote pan eten voor de kids. Vaak is dit de enige maaltijd die ze krijgen.
De kinderen die er komen zijn tussen de 1 en 15 jaar. Vol snottebellen, oude kleren vol gaten en vaak zonder schoenen komen ze langs. Toch is het mooi om te zien dat alle kinderen vrolijk zijn.
Voordat ze naar binnen mogen, moeten ze de handen wassen in een bak water met zeep. Bij binnenkomst krijgen alle kinderen een vitaminepilletje. Daarna gaan ze netjes in rijen zingen over God. Niet kerkelijke liederen maar echt met dansen en klappen. Heel mooi om te zien. Nog mooier is, dat ondanks dat het er 80 zijn, er rust is en alle kinderen luisteren.
Na het zingen krijgt iedereen een bordje eten. Als iedereen het eten op heeft, mogen de kleinste kindjes de pan leegeten.
De rest gaat lekker buitenspelen. Ik had zelf een bellenblazer meegenomen. Groot succes! Ik had op een gegevenmoment 80 kinderen achter de bellen aan, aan het rennen.
Ook wilden ze allemaal een keertje blazen...
Het was zeker bijzonder om mee te maken... als iemand een superwoman is, dan is dat Monica wel;)

De nieuwste foto’s kunnen jullie bij de volgende link spotten!

http://www.mijnalbum.nl/Album=ZQUJVOZG

Liefs!