Hoog bezoek en swakopmund

Dag lieve mensen!

Na weer een paar weken verder te zijn, besef ik me, dat ik nog maar 2 weken stage te gaan heb.
Daarna begint de reis:)
Afgelopen vrijdag hebben Evelien en ik bij de Intercape (busorganisatie) onze reis naar Livingstone geboekt (Zambia). Het word een pittige trip, we zitten zo’n 19 uur in de bus! Maargoed, dan ben je wel in Zambia..

Eerst even wat over mijn reis met pap, mam, oom Henk en tante Mariëtte. (Ondertussen zijn ze veilig thuis gekomen.)
Het word wederom weer een behoorlijk verhaal, ga er dus maar voor zitten.

27 April was het dan eindelijk zover. Pap, mam, oom Henk en tante Mariëtte kwamen aan in Windhoek. Het weerzien was ontzettend leuk.
Na een paar dagen in Windhoek te hebben vertoeft, zijn we met z’n 5en vertrokken naar de Sossusvlei.
Wat ontzettend mooi is het daar. De Sossusvlei bestaat uit duinen en niet zoals die bij ons bij de Noordzee! Dit waren echte duinen. Ontzettend hoog, en het waren er hartstikke veel. Het zand was knalrood.. Echt ontzettend indrukwekkend..
1 Duin mochten we beklimmen. Dune 45. Het scheelde dat het niet zulk warm weer was. Elke twee stappen die ik zette, zakte ik er weer een van naar beneden. Pap en ik zijn tot de top gegaan. Vermoeid maar voldaan hebben we daar genoten van het uitzicht.

Na ongeveer een paar uur gereden te hebben tussen de duinen, kwamen we bij het ‘ einde’. Er stond een bordje met de tekst dat ‘gewone auto’s’ daar moesten stoppen. Wij hadden een super luxe 4x4 auto, en konden nog wel verder rijden.
Papa en oom Henk hebben zich daar eens even flink uitgeleefd. Door het mulle zand, over hobbels en zonder enige weg hebben ze ons veilig naar het uiterste puntje van de Sossusvlei gebracht. Ook hier was het uitzicht weer adembenemend.

De weg naar de Sossusvlei was ook super. We konden uren rijden zonder ook maar 1 auto tegen te komen. Echt heel apart. Op een gegeven moment kwamen we 3 auto’s vlak achter elkaar tegen, dat was toch wel even het drukste moment van de dag! Echt ongelofelijk..
Verder hebben we tijdens het rijden veel wilde dieren gezien. Zo waren er veel struisvogels, zadeljakhalzen, springbokken, gemsbokken enz.

Van de Sossusvlei zijn we doorgereden naar Swakopmund. Dit is een plaatsje aan de kust.
Bij aankomst was het vrij mistig, dat was wel even jammer.
Gelukkig was het in het nabijgelegen stadje (lees: zo’n 30 km verderop) wel beter weer.
Omdat we niet veel geld op zak hadden, wilden we hier ‘even’ pinnen.. nja, dat even werd de hele ochtend. Het was in Walvisbaai namelijk PayDay.
Rijendik stonden de mensen voor de pinautomaat en in de bank zelf, was het ook een gekte van jewelste.. uiteindelijk is het wel gelukt om wat geld te bemachtigen.. gelukkig!

Het avontuur begon toen we terug reden naar Swakopmund. Aangezien wij een 4x4 auto hadden, konden we op terrein begeven waar menig auto zich niet aan zou wagen. Hiermee bedoel ik de Duinen.
Vanaf een hoge duin hadden we een mooi uitzicht over de oceaan. Na een paar foto’s te hebben genomen, was het tijd om weer verder te gaan..
Pap en oom Henk dachten dat we vooruit de duin af konden. Ik vond het ook wel prima, maar mama en tante Mariëtte hadden zo hun bedenkingen. (daar zijn moeders dan voor he;))
Maar goed, in de vooruit, reden we naar voren.. alleen… na nog geen 10 meter stonden we MUUR VAST.. tja, daar sta je dan met je goede gedrag.. Na de boel van de buitenkant grondig geïnspecteerd te hebben moest pap eraan geloven.. Laat ik zeggen dat het bijgeleverde schepje zijn dienst heeft bewezen.. graven moesten we!
Na een paar spannende en lange minuten, waarin we niet echt wisten of we nou loskwamen of niet, schoot de auto naar achteren en lande veilig op een stuk vastere grond…
Gelukkig liep vanaf dat moment alles op rolletjes.

Na een paar dagen bijtanken in Windhoek zijn pap, mam, oom Henk en tante Mariëtte vertrokken naar Etosha. Ik heb toen nog een paar dagen stage gelopen.

Zo ben ik op de Casualty geweest (de spoedeisende hulp).
Het begon daar hartstikke rustig. Tamara en ik dachten echt bij onszelf. Jeetje, als we dit de hele avond vol moeten houden..
De rust werd echter ruw verstoord toen er een dronken man, die een psychose had, werd binnen gebracht. Hij werd vergezeld door 2 agenten en dat was maar goed ook.
Hij werd ontzettend agressief. 1 verpleegkundige raakte totaal in paniek en betrok omstanders bij de situatie. De man wilde de agenten aanvallen en de omstanders gingen zich er mee bemoeien. Het kwam er op neer dat er een behoorlijke chaos was.
Dit werd verergerd toen er een 2e man werd binnengebracht. Hij werd letterlijk naar binnen gesleept. Vrienden van hem hadden hem met en dik touw vastgebonden aan handen en voeten. Omdat hij niet meewerkte werd hij over de grond meegesleept. Ook hij had een psychose en was heel erg agressief.
Gelukkig is het met beide mannen goed afgelopen. Ze hebben kalmerende medicatie gekregen en wonden werden gehecht, maar het was me het avondje wel!

Die volgende ochtend heb ik een lijkschouwing bijgewoond. We gingen er van uit dat er zo’n 10 a 15 studenten zouden zijn, maar er waren er wel geteld 26!!!
Een beetje lullig voor de lijkschouwers en organisatie want ze kwamen pakken te kort. Creatief dat ze waren hebben ze uiteindelijk wel iedereen van beschermend materiaal kunnen voorzien. (zie ook foto;))
De lijkschouwing zelf, was best interessant, maar ik hoef het echt niet nog een keer mee te maken! Het was nogal luguber!

Afgelopen weekend ben ik weer naar Swakopmund geweest. Deze keer met Tamara en Evelien. Het was mooi weer en ik heb letterlijk een gat in de lucht gesprongen. Ik heb namelijk geskydived!!!
Ik had gezegd dat ik het ging doen, dus dan doe ik dat.
Ik was bang dat ik ontzettend zenuwachtig zou worden, maar gelukkig viel dat mee.

Het sky diven begon met een contract. Hierin werd in andere woorden vermeld dat je je bewust was van het risico dat je te pletter kon vallen. Maar goed dat ik dus stalen zenuwen had..
Na het contract kreeg ik een korte instructie wat ik allemaal moest doen. Prima.
Toen stapten we in het vliegtuig, de kriebels begonnen wel een beetje moet ik zeggen. Gelukkig was de vlucht heel erg mooi.
Op het moment dat we echt gingen springen dacht ik bij mezelf: Oh mijn god! Meer tijd had ik niet om na te denken, want we sprongen al!

Het gevoel dat ik had is moeilijk te omschrijven. Ik kreeg een gigantische kick en zelfvertrouwen, toch was er een vleugje angst maar ik was vooral tevreden. Die gevoelens samen waren een cocktail om van te genieten!

Diezelfde middag ben ik met Tamara wezen kameel rijden.
Het was leuk, maar ook een beetje maf. Die beesten sjokken een beetje voort en we liepen gewoon een rondje.. beetje jammer dus.
Toch was het leuk om een keer gedaan te hebben.

Ik hoop dat in ons kikkerlandje alles goed gaat..Ik hoorde dat het nog steeds niet mooi weer is?

Liefs en dikke kus,
Maartje
P.s. de foto’s van de trip met pap, mam, oom Henk en tante Mariëtte heb ik niet. Die zijn al in Nederland! Bij de volgende link kun je wel andere foto’s vinden.

http://www.mijnalbum.nl/Album=U6W77NPZ