Katutura hospital

Hoi lieve mensen!

Het is dan weer zover! Een berichtje uit het verre Windhoek.
Ik kan je zeggen, de naam van de stad doet er eer aan. Het waait hier soms echt hard!

De afgelopen week is er veel gebeurd. Zo zijn we met stage begonnen en zijn we heerlijk uit eten geweest bij Joe’s beerhouse.
Ik heb toen echt de meest rare stukken vlees op mijn bord gehad. Het mooiste was het glaasje in het midden. Mwa, ik d8 een beetje water ter afkoeling van de scherpe kruiden. Natuurlijk ben ik wel zo slim om eerst ff te ruiken, jawel ein snaps. Phoe, ik kan je wel vertellen het brandde door de keel!
Het eten was verder echt super goed. Zeker voor herhaling vatbaar.

We hebben de afgelopen week niet helemaal stilgezeten. We zijn met de stage begonnen in het Katutura Hospital. Dit ziekenhuis word door de staat gefinancierd. De mensen moeten ongeveer €1,60 betalen bij aankomst. Hier krijgen ze alle zorg voor die in het ziekenhuis kan worden gegeven.
Er werd ons verteld dat wanneer je hier in een privé kliniek komt, je al ongeveer €180,- per nacht moet betalen en daar komen dan per gebruikt instrument kosten bij op. Dus elk gaasje, elk paar handschoenen enz. wat word gebruikt word apart gerekend. Je kunt je voorstellen dat dat zonder zorgverzekeraar (en dus voor de meeste Namibiërs) onbetaalbaar is.

Vol spanning werden we de eerste dag opgehaald door Kenton. Hij regelt verder vervoer van en naar het ziekenhuis voor ons. Een toffe vent.
Bij het ziekenhuis aangekomen kregen we eerst een korte rondleiding door het ziekenhuis. (lees: Er werd op de afdelingen medegedeeld dat wij Nederlandse studenten waren die kwamen stagelopen.)

Tamara, Evelien en ik zijn begonnen op 7A, Orthopedie, chirurgie en tandheelkunde voor kinderen van 0 tot 12 jaar.
In het begin stonden we er echt voor piet jan snot, maar gelukkig waren we daar op voorbereid. Na een poosje konden we met verpleegkundigen meelopen. Die deden o.a. de medicatie en wondbehandeling. Ook deden ze de verslaglegging. Voor de verpleegkundigen onder ons; ze gebruiken in het hele ziekenhuis de SOAP methode om te rapporteren.
Wat me heel erg opviel was dat bijna elk kind een moeder bij zich had. Deze doen de algehele verzorging. De meesten slapen ook bij hun kind en met een beetje geluk hebben ze een matras weten te bemachtigen. Anders slapen ze op stoelen of ze zijn creatief in het bedenken van een slaapplekje.

De andere dag kwamen we met zijn 3en terecht op de 6B, Dit was de interne voor mannen.
Met handschoenen aan, een schort voor en mondkapje op, konden we aan de slag gaan.
Gelukkig konden we onszelf een beetje nuttig maken met bedden opmaken en mensen helpen met eten. Mam ik kan je bij deze zeggen, ik ben straks een kei in het netjes opmaken van bedden. Phoe, dat gaat toch wel ietsjes ingewikkelder dan ik gewend ben:P Alle hoekjes komen strak te liggen en de puntjes op het einde worden netjes ingestopt.
Veel patiënten die op deze afdeling lagen hadden tbc en/of hiv/aids. De meesten waren er slecht aan toe. Toch vond ik dat ze veel zelf moesten doen.
Ook waren er isolatiekamers, maar dan zonder isolatie. De deuren stonden wagenwijd open.
Hier lagen de mensen die of een resistente vorm van tbc hadden opgebouwd of zo ernstig ziek waren dat ze apart moesten liggen.

De derde dag zijn we naar afdeling 8A gegaan. Dit was de High Care afdeling voor kinderen van 2 t/m 12 jaar.
Hier had je veel kindjes met hersenvliesontsteking en ernstige ondervoeding. Ook waren er kindjes met tbc en aids.
Er was een kindje van 3 jaar die ernstig ondervoed was. Als ze zouden zeggen dat hij 1 jaar was zou je het ook geloven. Het was wel even slikken want door de ondervoeding kon het kindje niet huilen. Het kon wel huilen, maar zonder tranen. Echt heel sneu.

De laatste dag zijn we naar 8B gegaan. Dit waren de aller kleinsten. Van 0 tot 2 jaar. Hier waren 2 weeskindjes.
Beiden waren door hun moeder bij het ziekenhuis achtergelaten. De verpleegkundige met wie ik meeliep vertelde dat ze aan het kijken waren naar een goed huis voor hun, maar zolang dat er nog niet was, bleven ze in het ziekenhuis wonen. Als ze 2 jaar zijn gaan ze naar de andere afdeling.
Echt heel hard. Het zijn echt lieve jochies en lekker ondeugend.

Wat goed is om te zien, is dat de moeders elkaar helpen met opvoeden. Zodra een kind iets doet wat niet mag, en de moeder is niet in de buurt, wordt het kindje door een andere moeder hierop aangesproken. Dat is de normaalste zaak.

De communicatie is soms wel lastig. Met het Engels kan ik me redelijk redden, maar de meeste verpleegkundigen hebben ook hun eigen lokale taal. In heel Namibië zijn er zo’n 11 lokale talen. Onderling worden deze gebruikt, maar ook tegen patiënten word er in de lokale taal gecommuniceerd. Geen touw aan vast te knopen!
Daar komt bij dat de namen super ingewikkeld zijn. Ik was blij dat we 1 verpleegkundige Tusie mochten noemen. Dat maakte het een stuk eenvoudiger!

Zowel patiënten als verpleegkundige vind ik vriendelijk. De verpleegkundige weten waar ze het over hebben en samen met de patiënten word er veel gelachen.
Daar komt bij dat de patiënten totaal niet klagen. Echt ongelofelijk.

De week hebben we afgesloten met een heuse Braai. (een barbecue)
Dit hebben we bij de fam. Walters gehad. (Daar zitten nog 2 andere Nederlandse meiden)
Het was zeker geslaagd!

Liefs,
Maartje
P.s. Het is heel erg leuk om de berichtjes te lezen van iedereen. Bedankt daarvoor!

Deze link is voor de foto’s die bij mijn eerste verhaaltje horen.
Kun je op klikken, of kopieren en plakken in de webbrowser:

http://www.mijnalbum.nl/Album=SHCMN6LH

De link hieronder zijn foto’s die horen bij het 2e verhaal.
Foto’s van het ziekenhuis komen later.

http://www.mijnalbum.nl/Album=ZWCMJNWQ